Przyczyny, objawy i leczenie stwardnienia rozsianego

Stwardnienie rozsiane to jedna z najczęstszych chorób ośrodkowego układu nerwowego. Powoduje ona uszkodzenie otoczki mielinowej znajdującej się wokół wypustek komórek nerwowych, co w konsekwencji powoduje, że prawidłowe przekazywanie impulsów wzdłuż dróg nerwowych w mózgowiu i w rdzeniu kręgowym staje się niemożliwe. Termin „stwardnienie rozsiane” do jego wieloogniskowości, czyli do rozsiania procesu patologicznego w różnych miejscach organizmu człowieka, To nieuleczalna choroba, na którą w Polsce cierpi ponad 45 tysięcy osób. Zazwyczaj diagnozowana jest miedzy 20 a 40 rokiem życia. W 2009 roku ustanowiono Światowy Dzień Stwardnienia Rozsianego, który przypada pod koniec maja.
Wśród przyczyn zachorowalności na stwardnienie rozsiane wskazuje się m. in.: czynniki genetyczne – zagrożenie zachorowania na SM w rodzinie chorego jest nawet 10 - krotnie wyższe niż w rodzinie nie obciążonej tą chorobą, zaburzona reakcja odpornościowa przejawiająca się w tym, że oprócz mikroorganizmów chorobotwórczych niszczy ona zdrowe komórki organizmu, nieprawidłowy stan fizykochemiczny mieliny oraz zaburzenia jej przemiany, zakażenie swoistym dla SM wirusem, podobnym do retrowirusów HTLV1, wielokrotne zakażenie nieswoistym wirusem, czynniki geograficzne bądź środowiskowe, ponieważ stwardnienie rozsiane częściej występuje w krajach uprzemysłowionych, bogatych i zurbanizowanych, klimat i dieta wysokokaloryczną i bogato tłuszczową.
Charakterystycznymi objawami stwardnienia rozsianego są zaburzenia ruchowe tzn. niedowłady i porażenia dotykające przede wszystkim dolnych kończyn. W początkowym stadium choroby pacjent odczuwa tylko ogólne osłabienie po przejściu dłuższego odcinka, natomiast później kłopoty z poruszaniem nasilają się. Inne objawy stwardnienia rozsianego to zaburzenia czucia - drętwienia, mrowienia, cierpnięcia, uczucie palenia, ziębnięcia, osłabiony dotyk, zaburzenia wzroku, a więc zamgleniem wzroku, całkowitą jednostronną lub obustronną ślepotą, silnym bólem w okolicy oczodołu, może pojawić się również oczopląs, a także uszkodzenie nerwów czaszkowych, ból głowy, twarzy kręgosłupa, rąk, zaburzenia psychiczne i zespół zmęczenia, który jest jednym z najczęstszych objawów stwardnienia rozsianego.
Leczenie chorego z stwardnieniem rozsianym zależy od postaci choroby i od tego, czy pacjent jest w okresie rzutu czy remisji. Podstawowe metody leczenia to: modyfikacja stylu życia, farmakoterapia oraz fizjoterapia. Pierwsza z nich polega na prowadzenie uregulowanego, oszczędzającego trybu życia; stosowania właściwej, zróżnicowanej diety, codziennej aktywność fizycznej przejawiającej się w formie: ćwiczeń, spacerów, rekreacji czy sportu, odpowiedniej długości snu i odpoczynku, zachowaniu spokoju psychicznego, optymistycznego nastawienia. Farmakoterapia to leczenie poprzez stosowanie różnorodnych leków w zależności od postaci choroby. Z kolei fizjoterapia to szeroko pojęte działania mające na celu zapobieżenie utraty sprawności fizycznej i przywrócenie aktywności organizmu, która została utracona w wyniku niedowładów i porażeń, głównie poprzez zastosowanie masaży.
Początkowa faza stwardnienia rozsianego w większości przypadków chorych przybiera postać z rzutami i remisją (RR). Po 10 – 15 latach pacjent, z powodu postępującej choroby zaliczany jest do drugiej grupy SP, czyli tzw. wtórnej. Przyjmuje się także taką teorię, że pierwsze 5 lat trwania choroby decyduje o dalszym jej przebiegu, a tym samym o losie pacjenta. Przebieg stwardnienia rozsianego zależy także od płci. Kobiety zdecydowanie częściej zapadają na tę chorobę niż mężczyźni. Ważny jest również wiek, który wpływa na postęp stwardnienia rozsianego. Jeśli choroba została wykryta przed 20 rokiem życia to jest szansa, że będzie przebiegać łagodniej, natomiast jeśli ujawniła się po 55 roku życia to ma najczęściej postać postępującą. W każdym jednak przypadku prowadzi do upośledzenia wielu funkcji życiowych chorego na stwardnienie rozsiane.

Stwardnienie rozsiane

Informacje na temat choroby, jej przyczyn, objawów i sposobów leczenia tego ciężkiego schorzenia.